Ik ben een federalist, en hoewel de Europese Unie of de Eurozone niet altijd voor iedereen voor profit heeft gezorgd vanaf het begin, ik denk dat het absurd is om het idee van uit de EU stappen te overwegen. Integendeel, we zouden ons juist voor de versterking van banden tussen EU-landen moeten inspannen.
Als federalist ben ik wel eens voor gek uitgemaakt, in het beste geval werd ik idealistisch genoemd. Het argument? Vanwege de verschillen tussen Europeanen. Ik heb dit argument op verschillende, soms zelfs tegenstrijdige manieren, gebruikt zien worden. Enerzijds werd ik verteld dat diversiteit in Europa het federalistische project onmogelijkheid tenzij de verschillen onderdrukt worden. Anderzijds, de EU gebruikt deze diversiteit juist als DE manier om Europa te verenigen. (Ik wil wedden dat je het motto “Eenheid in diversiteit.” al weleens gehoord hebt.) Mijn standpunt is dat de eerste stelling sterk gegrond is in nationalistisch denken terwijl het tweede tot een paradox leidt.
Wat ik niet kan begrijpen is waarom politieke identiteit op culturele/nationale verwantschappen gebaseerd moet zijn. Helaas was de vorige eeuw een eeuw die de politieke evenals de culturele grenzen van Europa, maar ook de rest van de wereld, sterk heeft omgestoten. Uit de kaarten van voor de Eerste Wereldoorlog is duidelijk te zien dat de politieke situatie volstrekt anders was. Hoewel wij de landen, die tegenwoordig als ‘West Europa’ worden bestempeld, kunnen herkennen, de situatie in het Oosten verschilde met de tegenwoordige situatie vanwege de aanwezigheid van het Habsburgse en Ottomaanse rijk.
Er is echter nog meer aan de hand. Laten wij niet doen alsof kolonisatie niet is gebeurd en het geen invloed heeft gehad op Europese landen. In feite is tot wel de helft van de 20e eeuw meer dan de helft van de wereld onder controle van Europa geweest. Door de ontwikkeling van nationalistische bewegingen in de koloniën, voelden Europese landen steeds meer de consequenties van het machtsverlies op het continent en daarbuiten. Daarom hebben de meeste koloniale landen hun focus veranderd van de koloniën buiten Europa naar de versterking van de nationale identiteit binnen hun Europese grenzen. Een ‘wij zijn het beste land ter wereld’-retoriek werd hierdoor geboren in al deze landen. En deze retoriek, waar veel overheden en burgers nog steeds aanhanger van zijn, geeft geen ruimte voor geen enkele vorm van politieke samensmelting binnen Europa.
Echter was de 20e eeuw niet alleen veranderend voor politieke grenzen. De culturele grenzen werden ook onherstelbaar aangetast. Alleen al de massale uitroeiing tijdens de Tweede Wereldoorlog en de gigantische migratiestromen tijdens de Koude Oorlog zijn voldoende om deze verandering te herkennen. Miljoenen arbeiders moesten van een naar een ander land in en buiten Europa reizen. Hun families hebben volgden hen vaak in de zoektocht naar een nieuw en beter leven in landen wiens talen en tradities vreemd voor hen waren. Tegenwoordig is dit proces nog niet beëindigd en het is onwaarschijnlijk dat er een eind aan zal komen. Nieuwere en goedkopere manieren van transport hebben het makkelijker gemaakt voor studenten en arbeiders om vrijwillig zich in een ander land te vestigen.
Commentaren opvolgen:
|
